වි පස්ස යේ පොදු අපේක්ෂකයෙක් සතු විය යුතු ගුණාංග....

පොදු අපේක්ෂකයෙක් සතු විය යුතු ගුණාංග....

1.  සිංහල බෞද්ධයෙක් විය යුතුය.
2.  සියලු ජාතින් ඒකරාශී කල හැකි අයෙක් විය යුතුය.
3. මනා පෞර්ෂයක් තිබිය යුතුය.
4. ලංකාවේ සංස්කෘතිය ඉතිහාසය පිලිබඳ විශේෂඥ දැනුමක් තිබිය යුතුය.
5.  රටේ පවතින සංවර්ධනය නොගැලපෙන බව පෙන්වා නව සංවර්ධන මාවතක් පෙන්වීමට අවශ්‍ය දැනුම සහ හැකියාව තිබිය යුතුය.
6. ප්‍රතිවාදියා එල්ල කරන ඕනෑම ප්‍රශ්නයකට තමාට වාසි අන්දමින් පිළිතුරු දීමට තරම් දක්ෂයෙක් විය යුතුය.  
7. අවශ්‍ය විටෙක උඩු රැවුල වැවිය හැකි අයෙක් විය යුතුය.(අපේක්ෂිකාවක් නම් අදාළ නොවේ)
8. රෙදි ඇදීමට හැකි විය යුතුය.

(තව තියනවනම් දාන්ඩ කො... ඔච්චරයි මතක් වෙන්නේ.. )

ඉතින් දැන් වි පස්ස ය කල යුත්තේ පොදු අපේක්ෂකයෙක් වෙනුවෙන් මරාගැනීම නොව මේ ගති ගුණ ඇති පුද්ගලයෙක් සෙවීමය. 

(මෙය හුදෙක් විනෝදාස්වාදය උදෙසා දැමු පොස්ටුවක් පමණක් බව කරුණාවෙන් සලකන්න. )

බොගේ මකුළු දැල් කඩන ගමන්..

හම්මේ ඉතින් සෑහෙන කාලෙකින් මේ පැත්තේ ගොඩ වුනේ... බොගේ මකුළු දැලුත් බැඳිලා... - ඊස් ඇට් මකුළු දැල් කඩමින්. :3

මොනා කරන්නද සෑහෙන ප්‍රශ්ණ ගොඩකුත් එක්ක exam කියයි අරවයි මේවයි.. දෙය්යෝ දුන්න වගේ බොහොම නිදහසේ ඉන්න පුළුවන් ඕපිසියකට ට්‍රාන්සර් ආපු හින්දම මේ අවුරුද්දේ බොහොම අමාරුවෙන් cat ටිකට මැරීගෙන වැඩ කොරා ඇණ වෙච්ච ඒවා ටිකත් ගොඩ  දාගන්න කියල. ඔන්න ඉතින් ඒ අස්සේ කලින් පාර වැඩ කර කර හිටපු නුවර බ්‍රාන්ච් එකේ පොඩි කේස් එකක් ගිහින් හරියටම cat එකක් දවසෙම නුවර යන්න වුනා.. කමක් නෑ හවසනේ exam එක.. ගිහින් වැඩේ බලල පොල්ගොල්ලේ open එකට ගිහින් ලියනවා කියල හිත හදාගෙන ගියා..  (කියන්න බැරි වුණා.. open university එකේ මම ඩිග්රි එක කොරන්නේ ඈ..) ලාවට වගේ ඒකත් ගොඩ දාගත්ත කියමුකෝ.. කොහොම හරි computer programming practical එකකුත් අන්තිම පැය භාගේ ගිහින් බැනුම් කෝටියක් මැද්දේ ගැට ගහල ආව... හම්මේ ඉතින් කාට කියන්නද. distance education කියල... ජොබක් කරන උදවියට හොදයි කියල මාකටින් පාර දීගෙන කරන් යන open එක ගැන වෙනම කතා කරන්න පුළුවන් ඈ... management , law ඇරෙන්න Bsc, Engineering ඩිග්රි එකකටනම් ජොබක් එක්ක ලේසි නෑ පුතේ.. හම්මේ ඉතින්... කොහොම කොහොම හරි ඕව වුනේ මාස දෙක තුනකට කලින් හොදේ... ඔන්න ඊයේ ඉඳන් final පටන් ගත්ත... final වලට සති දෙක තුනකට කලින් eligible marks අවුට් කරනවා... eligible mark එක හැදෙන්නේ අපි ලියපු cat වලින්.. (අපි දන්නවා අපි දන්නවා කියල කෑගහන්න එපා දැන් නොදන්නා අයට කිව්වේ :v ) හත් වලාමයි.. නුවර ගිහින් කරපු cat වල ලකුණු එකතු වෙලා නෑ..!! මොන රෙද්දක්ද... සබ්ජෙක්ට් 3ක් ඩවුන්.. ගියා department... කතා කරා මොකද වෙලා තියෙන්නේ අහන්න....

මම ලියල තියෙන්නේ එක cat එකලු....!!!!

බැලින්නම් මම නුවර ලියපු cat වල marks එකතු වෙලා නෑ... මොනවද මේ වෙලා තියෙන්නේ....
මමත් පාඩුවේ කතාව විස්තර ඇතුව කිව්වා... මේ මිනිස්සු ඇඟට කඩන් පනින්න හදනවා.. මම කවදාවත් ලෙක්චර් එකක වත් දැකල නෑ ලු..

කොහොම ලෙක්චර් යන්නද සතියේ දවස් වල වැඩට නොයා... ඇයි සෙද්ද සෙනසුරාද ඉරිදා තියන ඒවාට අනිවා මම යනවා.. පුළුවන් හැම දවසෙම මම ගියානේ...

කියන්න සන්තෝසයි සහෝදරවරුනි/වරියනි.... මගේ ඉවසීමේ සිමාව කුඩු පට්ටම් වුණා...

ගත්ත රෙකොර්ඩ් බුක් එක අතට.... ඉරුව දෙකට මැදින්... දැම්ම කුණු කුඩෙට...

තොපේ degree එකත් මට එපා කියල බැස්ස එලියට!!!

මොනා කරන්නද.. ජොබත් එක්ක බෑ කරන්න...  පස්සේ දෙය්යනේ කියල ආරංචි වුණා BIT එක ගැන... දැම්ම ඒකට ඇප්ලිකේසොන්.. එකේ රෙජිස්ට්‍රෙසෝන් තිබ්බේ නුවර... බින්න බහින්න ඉන්න ගම්මනෙනේ කියල මමත් ඔන්න වෙන්ඩ වයිපරේ වත් ඇදගෙන ගියා රෙජිස්ට්‍රෙසෝන් වලට...

ඉතින් මිත්‍රවරුනි/වරියනිආයෙමත් කියන්න සන්තෝසයි.....හතර විලිලැජ්ජාවයි...ලියුමේ තියෙන්නේ 25 මම ගියේ 26!!! රැජින හෝටලේ වැඩ කරන සැහෙන පිරිසක් ඉදිරියේ ලජ්ජාවට පත් වුනේ අන්න එහෙමයි...

එදා තමා මට හිතුනේ මගේ හෙන හුරා කලින්ම ගේමට බැහැල කියලා...

ඉතින් මේ ටිකේ භාගයක් කාලයගත කොරේ ඔන්න ඔය අද්යාපන කටයුතු උදෙසා... ඒ අස්සේ ලාවට පොඩි බිස්නස් කේස් එකකටත් අත ගැහුවා... දැන් කාලේ එක ජොබක් කරන් ජීවත් වෙන්න හරි අමාරුනේ අප්පා.. ජාතියේ ආදරණිය පියානෝ පඩි වැඩි කරත් කවුද දන්නේ අනිත්ව හිටු කියල නග්ගනවනේ...

ඒ අස්සේ ඊයේ ඉඳන් පොඩි පින් අතේ වැඩකටත් අතගැහුවා... යාලුවෙක්ගෙ යාලුවෙක්ගෙ (ඔව් ඔව් ඩබල් යාලුවෙක්) තාත්ත කෙනෙක්ට වකුගඩුවක් බද්ධ කරන්න වෙලා. වැඩේට ලක්ෂ 10ක් විතර යනවා.. අමාරුවෙන් එකක් හොයාගෙන.. දැන් සල්ලි තමා ප්‍රශ්නේ වෙලා තියෙන්නේ... අපි කට්ටියක් එකතු වෙලා පොඩියට හරි උදව් කරන්න ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ... මෙන්න විස්තර මේ event එකේ ඇති.. කැමති කෙනෙක් පුළුවන් උදව්වක් කරන්නල... කාගේ වුනත් ජීවිතයක්නේ.... සති 3ක් ඇතුලත ඔපරේසොන් එක කෙරෙන්න ඕනෑ... මෙන්නතව විස්තර...

ඕවා තමා ඉතින් වෙන්නේ මේ ටිකේ... පොස්ටු දෙක තුනක් දාන්නත් තියනවා.. කියන්න බොහෝ දේ තියනවා... එන්නම් ආයෙත්.. අනිත් බොගවල් පැත්තේ ගොඩ වෙන්නත් එපාය... රස කතා ගොඩක් තියනවා දැක්ක...

ටටා...

දළදා මාලිගාවේ නියම උරුමක්කරුවන් කවුද???

 

"ආහ් මචන් දකුණු පැත්තේ කෙලවරේ ඉන්නේ එල කොල්ලෙක්..
උගේ අම්මට තාත්තා **** තියෙන්නේ ආතල් එකට සරමේ පිහදගන්න බැරි නිසා...
සොමියට ගහලා කරුමෙට වදපු උන්ගෙන් හොඳම උදාහරණේ මේකේ දකුණු පැත්තේ කෙලවර තියෙනවා...
දළදා මාලිගාව ඉස්සරහ තමන්ගේ පොෂ් ගතිය පෙන්නන්න ෆේස්බුක් එකට අප්ලෝඩ් කරන්න අර මොකද්දෝ ගොන් නිග්ගාද මොකද්ද කොට්ඨාශයක් කියලා පෙන්නන දාපු ෆොටෝ එකක් ඈ...
උන්ට දළදා මාලිගාවෙ දළදාව ඉස්සරහ ෆොටෝ ගහන්න දුන්නා නම් ධාතු කරඬුව දිහා බලාගෙන දිව එලියට දාලා පැත්තක් අංග විකල කරගෙන කම්මුලේ අත ගහගෙන
ඔව් ඔව් අර උඹලගේ භාෂාවෙන් කියනවා නම්
Fun photos දාවි Selfie අරගෙන...
අහක ඉන්න තම්බි නෙවි ඉස්සෙල්ලා මේ වගේ අවජාතක උන්ට පාඩමක් උගන්නල හිටියා නම් හොඳයි නෙහ්?
පාඩම උගන්නන විදිය නම් කරන්න ඕනි
මේක හැකිතාක් SHARE කිරීම පමණි..
එතකොටවත් මුන්ගේ ආතල් තැනට සුදුසු විදියට use කරයි නේ..? ආයේ මේ වගේ ගොන් ආතල් නොදෙන්න..

බලමු අපේ අයගෙන් ලැබෙන සපෝට් එක :)"

(ගත්තේ මෙතනින්: https://www.facebook.com/DvCreate/photos/a.376345622476842.1073741828.376337472477657/601565853288150/?type=1 )


ඔය තියෙන්නේ මේ දවස් වල බුකියේ කැරකෙමින් තියන පෝස්ටුවක්...
සිංහලෙන් කිව්වොත් මේ වගේ පක්කලි සෙට් එකක් දැක්කම මටත් අපූරු සිදුවීම් ටිකක් මතක් වුණා දළදා මාලිගාව සම්බන්ධව..

මේ අවුරුද්දේ මගේ උපන්දිනය දවසේ මමයි මගේ ආදරණිය වෙන්න වයිෆුයි ගියා දළදා මාලිගාවේ උදේ පුජාවට සහභාගී වෙන්න... පුජාවට සහභාගී වීමේ පරමාර්ථයෙන්ම පැමිණි නිසා අවස්ථාවට උචිත අයුරින් සැරසලා එන්න අමතක කරෙත් නෑ.. ඉතින් ඔන්න පුරුදු විදිහට රැජින හෝටලේ ඉදිරි පස තියන ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට යන්න බලාගෙන මමයි එයයි දෙන්න පෝලිම් දෙකේ ඉන්නවා.. පිරිමි අය ඉන්න පෝලිම කොහොමත් ඉක්මනින් ගියේ පරික්ෂා කරන්න තරම් මහා ලොකු බඩු බාහිරාදිය උස්සන් යන්නේ නැති හින්ද වෙන්න ඇති. හැබැයි ඉතින් පොඩි ෂොපින් බෑග් එකක් අරන් ගියත් ඒකත් දිග ඇරලා බලන්නේ තමන්ගේ රාජකාරිය අකුරටම කරන නිසා වෙන්න ඇති.ඒත් කියන්න ඕනෑ එක්කෝ මේ පොලිස් මාමට ඉංගිරිසි බැරි හින්දද  නැත්නම් තාමත් සුද්දන්ට වැඳුම් පිඳුම් කරගෙන ඉන්න පරම්පරාවේ කෙනෙක්ද මන්දා... සුද්දෝ මොන තරම් ලොකු බෑග් උස්සන් ගියත් එකක් ඇරලා බලන්න තරම්වත් උනන්දුවක් මම නම් දැක්කේ නෑ.. 

"හෙලෝ ගුඩ් මොර්නින්ග්...." 
ඔව් බොහොම ගරු සරුව පිළිගන්නේ... 

අපේ එකාට...

"මේ මල්ලි... ඔය ෆෝන් off කරන් ඇතුලට යනවද... මේක පුජා භූමියක්..."

"මහත්තය මේ.... ඉක්මන් කරලා යනවද... තියන සේරම උස්සන් ඇවිත් ගමේ යනවා වගේ...."

හම්මේ ඉතින් නේද....කුසල් සිත් පහල වෙනවා ඇතුල් වෙද්දීම....

අනිත් පෝලිම පැත්තට හැරෙමු... එක්කෙනෙක් ඇතුලට යන්න සැහෙන වෙලාවක්.. පට්ට ට්‍රැෆික් එතන.. පිරිමි උදවිය අනිත් පැත්තට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා තමන්ගේ කාන්තා පිරිස එනකන්. ඒ අස්සේ කාන්තා නිලධාරිනියකගේ බොහොම මිහිරි කටහඬක් ඇහෙනවා...

"තැනකට එද්දී ඇඳන් එන්න දන්නේ නැද්ද...දනිස්ස ගාවටම කොටයි... මේක මොකක් කියලද හිතාගෙන ඉන්නේ.. ඇතුලට යන්න දෙන්න බෑ.."

"මොකට කරගහගෙන එනවද මන්දා... මෙහෙම තැනකට මේවා උස්සගෙන..."

අපේ පිටරට සංචාරක මහත්ම මහත්මීන්ට පෙර පරිදිමයි ඈ...  

දැන් එමුකො මගේ කාන්තා පාර්ශවේට මොකද උනේ කියලා.. ඔව් දෙය්යනේ කියල ඇඳුම ගැන නම් ඇනුම්පද අහගත්තෙ නෑ.. ඒත් බෑග් එකේ තිබ්බ චූටි පාර්සලයක්.. වෙන මුකුත් නෙමෙයි මගේ උපන්දිනේට දෙන්න ගත්ත චූටි තෑග්ගක්.. වෙන ඉතින් තෙල් බෝතලයක් හඳුන්කුරු වගේ දේවල් තමා.. මේ ගෑනි කියාපි.. 

"මේ මොකක්ද???"

"පොඩි ප්‍රසන්ට් එකක්.."

"මේක කොහොමද ගෙනියන්න දෙන්නේ.. ඇතුලට අරන් යනවනම් කඩල බලන්න වෙනවා..."

මේ ගෑනි හොලවලත් බලලා.. වෙන මුකුත් නෙමෙයි.. අත් ඔරලෝසුවක්... (මේ අවස්ථාවේ මම ඒක දන්නේ නෑ හරිය)

"අනේ බෑ ඒකනම් කරන්න..."

"එහෙනම් ආපහු යන එකයි ඇත්තේ.. කවුද දන්නේ මොනව් අරන් යනවද කියලා..." 

එහා පැත්තේ ඉඳන් මමත් අහගෙන කතාව.. 

ඔව් අපි දෙන්න ඉතින් ආපහු හැරිලා ආව... මාලිගාවේදැන් තත්වේ ඔන්න ඕකයි.. ඇතුලට යන තැන ඉඳන් මිනිස්සුන්ට සලකන්නේ ඔන්න ඔහොමයි.. හැබැයි කියන්න ඕනෑ ඔය අතරේ බොහොම අවංක.. ඒ වගේම මිනිස්සුන්ට බොහොම ගරු සරු ඇතුව..තමන් රාජකාරි කරන්නේ මොන වගේ තැනකද කියලතේරුම් අරන් රාජකාරී කරන මහත්තුරු ඕනෑ තරම් දැකල තියනවා... හැබැයි උඩදී මම කියපු ජාතියේ ඈයෝ ගේට්ටුවේ විතරක් නෙමෙයි උඩ මළුවේදී ත් දැක ගන්න පුළුවන්...'

ප්‍රශ්නේ මේකයි.. ඇතුල් වෙන සියලු දෙනාව පරික්ෂාවට ලක් කරන එක සර්ව සාධාරණයි... ඒ වගේම ගෙනියන හැම පාර්සලයක්ම, බෑග් එකක්ම පරික්ෂා කරන එක සර්ව සාධාරණයි.. මොකද මීට කලින් දළදා මාලිගවාට බොහොම දරුණු බෝම්බ ප්‍රහාරයකට මුහුණ දෙන්න සිදු වෙච්ච නිසා.. 

(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/4/4d/Sri_Dalada_Maligawa_Attack_1.jpg)

ඒත්...

මාලිගාව ඇතුලට බෝම්බයක් වෙනත් ආයුධයක් ගෙනියන්න පුළුවන් සිංහල බෞද්ධයා ට විතරද??? නැත්නම් ශ්‍රී ලංකික පුරවැසියෙක්ට විතරද? එහෙමත් නැත්නම් මේක පිටරැටියන් ගේ බූදලයක් ද? ලංකාවේ මිනිහාට නිදහසේ යන්න නොදෙන.. සුද්දාට පාඩුවේ යන්න දෙන.. (ටිකට් පතක් ලබාගත්තත්) දළදා මාලිගාව දැන් සුද්දන්ට පමණක් විවර වූ සංචාරක කේන්ද්‍රස්ථානයක් පමණක් ද?

උඩ තියන ෆොටෝ එක ගැන කියනවනම්... ඔච්චර ආරක්ෂා කරන තැනක් නම්.. දනිස්ස ගාවටවත් ඇඳුමක් ඇඳන් එන්න දෙන්නේ නැත්නම් මුන් ටික පාත් වුනේ කොහෙන්ද??? ඇඳුම් වල වගේම අනිත් විච්චුරන වල සංවරකම පේනවනේ. සිංහලයන් ගේ මුදුන් මල්කඩ බඳු වූ දළදා මාලිගාවට ඇතුල් වෙන්න මුන් ට අවසර දුන්නේ මොන මල යකා ද කියල හොයල බලන්න වටිනවා...

වරද මුන්ගේ විතරක්ම නෙමෙයි.. මෙතනට ඔය විදිහට පැමිණෙන උදවිය ඕනෑ තරම් බලාගන්න පුළුවන්.. පොෂ් යැයි කියාගන්න උදවියට මාලිගාවේ ගේට්ටු ඕනෑම විදිහකට විවෘත වෙන අවට මිනිස්සුන්ට රහසක් නෙමෙයි... හොඳම උදාහරණය කිව්වොත් මෑත අවුරුදු කිහිපයක ඉඳන් ඉස්සර අපේ උදවිය නිදහසේ  පෙරහැර බලන්න තිබු ප්‍රදේශයේ ප්‍රභූ වරුන් වෙනුවෙන් විශාල අට්ටාලයක් ඉදිවීම පෙන්නලා දෙන්න පුළුවන්.. ඒ වගේම වටේ පිටේ කඩ සාප්පු වල අධික මිල ගණන් වලට ආසන අලවි වෙච්ච හැටි කාටවත් රහසක් නෙමෙයි. අහිංසක පොඩි මනුස්සය උදේ ඉඳන් පෙරහැර බලන්න පේමන්ට් වල කට්ට කනවා... 

ඇතුලේ තත්ත්වෙත් එහෙමම තමයි.. පොලිස් නිලධාරීන්ගේ සහ මාලිගාවේ වැඩ කරන උදවියගේ රැස් බලන්න ගිහාම ඇති වෙන්නේ මොන තරම් අ කුසල් සිතක්ද!!!!!!!!!!!! 

වයසක උදවියට බනින තරම්... තරුණ පරම්පරාව ගැන කෙසේ වෙතත් වයසට යනකොටම ලංකාවේ අපේ ආච්චිලා සීයලා වැඩි පුරම ඉන්නේ පන්සල් වල. දළදා වහන්සේ වැඳ පුදා ගන්න ඒ උදවිය එන්නේ සති ගණන් පෙ වෙලා නේද.. අපි කාටත්  වඩා ඒ උදවිය ගේ භක්තිය වැඩි... පැය ගණන් තැන් තැන් වල වාඩි වෙලා ගාථා සුත්‍ර කියමින් ඉන්නේ වෙන මගුලකටද.. අනික එහෙම ඉන්න කාගෙන් වත් අවසර ගන්න ඕනද... අපේ ආගමික ස්ථානයක.. එතනට එන අනිත් උදවියට කරදරයක් නොවෙන විදිහට වැඩ කරන්න දැන් මාලිගාවේ අවසර සිමා සහිතයි.. ඇත්ත තත්වය ඕකයි... 

මහා ලොකුවට ජාතිය ගැන ආගම ගැන කියවන අපේ අයියලට මේවා පේන්නෙත් නෑ.. ආගම අදහන්න වත්අපේ එවුන්ගෙන් නිදහස නැති එකේ අනිත් අය ගැන මොන කතාද.. අපේ ඒකාල ගැන මම කලිනුත් කියල තිබ්බ

මේක කිසිම කෙනෙක්ට මඩ ගහන්නවත්... කාගේවත් තරහව අවුස්සනවත් දාපු දෙයක් නෙමෙයි.. ෆොටෝ එක දැකල මම අද්දැකපු දේ පමණයි....

අනිවා කියන්න ඕනෑ, පස්සේ ඒ ෆොටෝ එක ගැන සමාව ඉල්ලලත් තිබ්බලු...

මට තාම මතකයි...❦❦❦

 

පොඩි කාලේ මම හරි ආසයි අම්ම අප්පච්චි ගාව දැවටී දැවටී ඉන්න.. ඒ දෙන්නගේ උණුහුමට තුරුල් වෙලා නිදියන්න. මට තාම මතකයි අප්පච්චි  වැඩ ඇරිලා ආවම මාව වඩාගෙන ගේ වටේම ඇවිදිනවා... ඒ කාලේ හීනයක් වගේ... බොඳ වෙච්ච මතක විතරයි... මට අවුරුදු දෙකේදී තුනේදී වෙච්ච සමහර දේවල් ඒ විදිහටම මතක එක ගැන අම්ම අදටත් පුදුම වෙනවා. මම දන්නේ නෑ සමහර විට ඒ දේවල් එක්ක මම ගොඩක් බැඳිලා හින්ද වෙන්න ඇති.... 
චූටි කාලේ ඉඳන්ම මම කවදාවත් දකින දකින දේ ඉල්ලලා අම්මට අප්පච්චිට කරදර කරලා නෑ.. හරියට එහෙම ඉල්ලන පරක්කුවට ඒ දේවල් අරන් දෙන්න තරම් වත්කමක් අප්පච්චිට නෑ කියල තේරුණු හින්දද කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා.. දවසක් අපි ගමේ ගිහින් එනකොට බස් ස්ටෑන්ඩ් එක ගාව කඩේක තිබ්බ පොඩි සෙල්ලම් සවලක් දැකල හොරෙන්ම අම්මගේ කනට කරලා අම්මේ මට අරක අරන් දෙන්නකෝ කියල කියද්දී අම්මගේ ඇස් දෙකට කඳුළු ආපු හැටි මට තාම මතකයි. "මෙච්චර අරුමෝසම් සෙල්ලම් බඩු තිබිලත් මගෙ පුතා ඉඳල ඉඳල ඉල්ලන්නෙත් මේ වගේ දේවල් නේද..." කියල අම්මට හිතෙන්න ඇති... ඒක මේස හැන්දකට වඩා ටිකක් ලොකු කොළ පාට සවලක්.. 
ඒත් කිසිම දවසක ඒ දෙන්න මට අඩුපාඩුවක් කරලා නෑ... මම ඉල්ලුවේ නැති වුනත් පුළුවන් හැම වේලාවෙම පොඩි හරි සෙල්ලම් බඩුවක්. කෑමක් බීමක් අරන් එන්න අප්පච්චි කවදාවත් අමතක කරේ නෑ...

ඒත්...... මල්ලි හම්බෙන්න ඉද්දි ඉඳන් හැමදේම වෙනස් වුණා වගේ... මාව ටිකෙන් ටික ඈත් වුණා.. මාස කීපයක් මාව මොන්ටිසෝරි එක්කන් ගිය අම්ම.. මොන්ටිසෝරි ඇරිලා එනකන් පේන මානේ ලොකු අම්ම එක්ක ඉඳගෙන හිටපු අම්මා ඊට පස්සේ ආවේ නෑ.. මාව එක්කෝ ලොකු අම්මයි ඒ මල්ලියි එක්ක යැව්වා.. නැත්නම් අප්පච්චි වැඩට යන ගමන් මාව එක්කන් ගිහින් මොන්ටිසෝරියේ තනි කරලා ආවා... මොන්ටිසෝරි ඇරිලා ලොකු අම්ම එක්ක යන එක අනිවාර්ය දෙයක් වුණා.. අනිත් ළමයි ඔක්කොම අම්මල එක්ක යද්දී මම තනියම.. මම මොන්ටිසොරියේදී කොච්චරක් නම් ඇඩුවද... ජනේලේ එල්ලිලා මොන්ටිසෝරි ඇරිලා ගෙදර යනකන් අඬපු එක තමයි කරේ.. ගෙදර ඇවිල්ලත් මොන්ටිසොරියේදී ඇඩුවා කියල හොඳටම ගුටි කෑවා.. ඒ කාපු කෑම අදටත් හොඳට මතකයි.. මම ගෙදර එද්දී අම්ම කොට්ටකුත් ලෑස්ති කරගෙනයි හිටියේ... තව දවසක් රෑ වෙනකම් අම්මයි අප්පච්චියි කතා නොකර හිටපු හැටි තාම මතකයි...

මල්ලි හම්බුනාට පස්සේ තවත් කොච්චර දේවල් වෙනස් වුනාද.. මාව පවුලෙන් කොන් වුණා වගේ... මල්ලිව හම්බුන දවසේ කුරුණෑගල සමුපකාර හොස්පිටල් එකට ගිය දවස තාම මතකයි.. අත්තම්මා ලොකු අම්මලානෑයෝ ගොඩයි.. මල්ලිව පොඩි ළමයි තියල තියන ඇඳක.. අම්ම කිව්වා පොඩ්ඩක් මේ කෝට්ටේ පැත්තකට කරලා අල්ල ගන්න කියලා.. ඒත් මගේ අතින් ඒක ලෙස්සල මල්ලිගේ ඇඟ උඩට වැටුනා.. හැමෝම මට එදා හිනා වුණා දැන් ඉඳලම මල්ලිට කරදර කරනවද කියල.. ඒ වෙලේ ඉඳන් මට මල්ලි ගැන පුදුම වෛරයක් ඇති වුනේ....

මම ඉස්කෝලේ යන්න පටන් ගත්තට පස්සේ මාව අත්තම්මලගේ ගෙදර නතර කරා.. ඊට පස්සේ මම තවත් ගෙදරින් ඈත් වුණා.. සෙනසුරාදා ඉරිදා දවස් වල විතරයි ගෙදර.. මට දැනුනේ ගෙදර අයට මාව කරදරයක් වගේ... ඒ ඈත් වුනු ඈත් විල්ල හැමදාටම එහෙමයි.. අදටත්... මගේ හිතේ තියන දේවල් මාත් එක්කම තියාගත්තා.. කිසි කෙනෙක්ට කිව්වේ නෑ.. ගෙදර ඉද්දි මල්ලි මොන දේට ඇඩුවත් බැනුම් ඇහුවේ මම.. එයා ගැන තිබ්බ වෛරය තවත් වැඩිවෙන්න ඒකත් හේතුවක් වෙන්න ඇති...ඒ කාලේදී ගෙදර ඉද්දි මම නිදාගත්තේ තනියම...අම්ම අප්පච්චි මල්ලි එක්ක වෙනම..ඒ කලේ මම කළුවරට ගොඩක්ම බයයි.. මට නින්ද යනකන් අප්පච්චි ලඟට වෙලා හිටියත්.. රෑට මට ඇහැරුනාම මම තනියම අඩලා තියන වාර අනන්තයි... මගේ හිතේ තියන දේවල් කියාගන්න බැරුව හිරකරන් ඉන්න බැරුව අඩපු වාර අනන්තයි... ඒ කාලේ ඉඳන්ම ගෙදර මම හිටියේ තනියම.. මම ගොඩක් නිශ්ශබ්ද චරිතයක් වුනේ එහෙම... ඉස්කෝලෙදි වුනත් සිද්ධ වුන දෙයක් කියාගන්න කෙනෙක්වත් නැති තරම්. අම්ම ඒ දේවල් මගෙන් ඇහුවත් මට කියාගන්න බෑ.. ඒවා කියන්න තරම් ලෙන්ගතු කමක් නෑ කියල මට දැනුනේ.. අදටත් ඒ හැඟීම එහෙමමයි...

මට තවමත් මතකයි මල්ලි මොන්ටිසෝරි යන කාලේ... අම්ම මල්ලි එක්ක මොන්ටිසෝරියේ ට්‍රිප් එක ගියා... උදේ පාන්දරම අම්මයි මල්ලියි අප්පච්චි එක්ක මොන්ටිසොරිය ගාවටගියා.. යන්න කලින් අම්ම මම නිදාගෙන හිටිය තැනට ආවා.. මම හොර නින්දක් නිදාගෙන හිටියේ.. "ගිහින් එන්නම් මගේ පුතේ.." කියල අම්ම මගේ ඔලුව ඉම්බා... මගේ ඇස් දෙකෙන් පැනපු කඳුළු හංගගන්න මම කොට්ටෙට මුණ තද කරගත්තා.. අවුරුදු ගානකට පස්සේ එදා තමයි අම්ම එහෙම කරේ.. මම අඩුවේ දුකටද සතුටටද මන්දා.. ඒත් ඒ සිදුවීම කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නම් නෑ...


ගොඩක් අය ඉස්සර ඉඳන්ම මට බනිනවා මගේ හරි ලොකු කම කියල.. ඒත් ඇත්තටම මම ගොඩක් නිශ්ශබ්ද වෙලා... සමහර විට මුළු පවුලෙන්ම කොන් වෙච්ච චරිතයක් වුනු හින්දද දන්නේ නෑ.. හැබැයි කොයි වෙලේ වත් අම්ම අප්පච්චි මට අඩුපාඩුවක් වෙන්න දුන්නේ නෑ.. කෑම බිම ඇඳුම් පැළදුම් විතරක් නෙමෙයි. ඉගෙනීම පැත්තෙනුත් මාව පුළුවන් උපරිමේට යවන්න ඒ අය ගොඩක් මහන්සි වුණා.. ඒත් මම එයාලගෙන් බලාපොරොත්තු වෙච්ච ආදරේ කවදාවත් මට ලැබුනෙ නෑ.. මොන දේවල් කරත් ඒ ආදරේ අඩුව මකන්න බෑ...
අදට වුනත් අප්පච්චි මම අතරේ දවසකට වචන 10 කට වඩා කතා කරන්නේ නෑ... එහෙම වුවමනා වෙලත් නෑ..  මම දන්නේ නෑ ඇයි කියල.. මල්ලි ඉපදුනාට පස්සේ මට අප්පච්චිව පෙනුනේ ගොඩක් දරුණු කෙනෙක් වගේ... පුළුවන් තරම් මඟ ඇරලා ඉන්න බලපු චරිතයක් වුණා ඒක... සමහර විට ඒ චරිතයේ වෙනස් වීම හින්ද මම මඟ ඇරියා වෙන්න පුළුවන්. 

අදටත් අම්ම බනිනවා මම ඉන්නේ ගෙදර බෝඩිම් කාරයෙක් වගේ කියලා.. ඒත් මට ගෙදර අය එක්ක කතා කරන්න තරම් දෙයක් නෑ.. උවමනාවකුත් නෑ.. ඒ තරම්ම මම ගෙදරින් ඈත් වෙලා... සමාජෙන් පුළුවන් තරම් ඈත් වෙලා ජීවත් වෙන්න දැන් මම පුරුදු වෙලා... දවස් ගානක් වුනත් කාත් කවුරුවත් නැති තැනක ඉන්න තරම් දැන් පුරුදු වෙලා.. මගේම හීන ලෝකෙක තනියම ජීවත් වෙන්න තරම් දැන් මම පුරුදු වෙලා.. කිසිම දේකට ඕනෑවට වඩා ලං කරගන්න එකේ වේදනාව නිතරම මගේ හිත මටම මතක් කරලා දෙනවා.. ජීවිතේ කිසිම වෙලාවක කිසිම දේකට ඕනෑවට වඩා ආදරේ කරාම දැනෙන වේදනාව ජීවිතෙන්ම මට මතක් කරලා දෙනවා... ඇත්තටම කිසිම දේකට ඕනවට වඩා ඇලුම් නොකර ඉද්දි ජීවිතේ පුදුමාකාර නිදහසක් විඳින්න පුළුවන්... දැන් මට ඒක තේරුම් ගන්න පුළුවන්... පුදුමාකාර නිදහසක්....

සමහර විට පවුලේ වැඩිමලා විදිහට ඒ වගේ අද්දැකීම් ගොඩ දෙනෙක්ට ඇති... වෙලාවකට ඉරිසියාවටද කියලත් හිතෙනවා.. ඒත් සමහර විට ඒ වෙනස් වීම පොඩි ළමයෙක් විදිහට ඒ කාලේ ලොකු කම්පනයක් වෙන්න ඇති.. නැත්නම් ඒ වෙනස දරාගන්න තරම් අමාරු වෙන්න ඇති.. තාමත් මගේ හිතේ ඒ හැඟීම් ඒ වෛරය ඒ විදිහටම තියෙන්නෙත් ඒ නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් ඒ අද්දැකීම් කෙනෙක්ගේ ජීවිතේ වෙනස් කරන හැටි හරි පුදුමාකාරයි...

 මොන දේ වුනත්, මම තවමත් ආසයි මගේ හිත ඇතුලේ හොල්මන් කර කර තියෙන, මට ලැබුණු ඒ අම්මගේ අප්පච්චිගේ ආදරේ, ඒ උණුහුම ආයෙත් එක දවසක් හරි ලබාගන්න පුලුවන්නම්.... ඔව් මම ඕනෑ දෙයක් කරන්න ලෑස්තියි ඒ වෙනුවෙන්...

Photos: http://ar2.in/wp-content/uploads/2013/07/sadboy.png
             http://fc08.deviantart.net/fs71/i/2013/126/3/5/sad_boy_by_adorkable_mandie-d64dppi.jpg

මචන් මේකත් පොඩ්ඩක් අහපන්... ☟

මචන්...

ජීවිතේ කියන්නේ කෙල්ලෝ නෙමෙයි මචන්...
මොනවා වුනත් තමන්ගේ අම්මට තාත්තට සලකල හිටපන්.. උඹව ඔය තත්වෙට ගත්තේ උඹේ අම්ම තාත්ත නේද.. ඒ මිනිස්සු කොච්චර දුක් විඳින්න ඇද්ද උඹව උස් මහත් කරන්න.. වෙල් ගණන් නොකා ඉඳල උඹ කන දිහා බලන් ඉඳල බඩ පුරවා ගන්න ඇද්ද... ඒත් අද උඹට වටින්නේ ඒ අම්ම තාත්ත නෙමයි. උඹේ ඉගෙනීමට වඩා උඹට කෙල්ලෝ ලොකු වුණා... උඹලගේ තාත්තා දුක් මහන්සියෙන් නොකා නොබී හම්බ කරපු සල්ලි වියදම් කරලා උඹ කැම්පස් ආවා.. උඹ යාළුවන්ට ණය වෙලා ගත්ත ලැප්ටොප් එක නිසා උඹ එක පාරක් කොළඹ හතේ කෙල්ලෙක්ට රැවටුනා... උඹ ජීවිතේ එපා කරගත්තේ හරියට එකී උඹේ මුළු ජීවිතේම උදුරා ගත්ත වගේ.. ඒත් ඒකි උඹෙන් ගත්තේ සති කීපයයි. ඊට පස්සේ උඹ ස්කයිප් එකෙන් මුණ වත් දැක්කේ නැති කෙල්ලෙක්ට ලව් කරා... උඹ අර අහිංසක මිනිස්සුන්ගේ බලාපොරොත්තු විකුණලා කෙල්ල වෙනුවෙන් වියදම් කරා... උඹේ සල්ලිද?
නෑ...
අර දුක් විඳින මනුස්සයාගේ සල්ලි.....
මේවා සහ ගහන අපරාද මචන්.. ඒත් උඹ තේරුම් ගත්තේ නෑ...
ස්කයිප් කෙල්ලව හම්බෙලා දවස් දෙකයි ඒකි උඹට ඇඳට කතා කරා... එතකොටවත් උඹට තේරුම් ගන්න බැරි වුනාද.....
 දාස් ගණන් වියදම් කර කර කැම්පස් එන්නෙත් නැතුව උඹ ඒකි එක්ක පිස්සු කෙලියා... අපි කියපු කිසි දෙයක් උඹ කනකට ගත්තේ නෑ....

ස්කයිප් කෙල්ල ඒකිගේ පැටිකිරිය ගැන කිව්වේ උඹ ඒකිව දාල ගියාට පස්සේ නේද...

ඒත් සැහෙන කාලෙකට පස්සේ අපි කියපුව උඹ තේරුම් ගත්ත කියල මම හිතුවා..

ඒත් මම වැරදියි...

උඹ තව එකක් සෙට් කරගෙන... ඔව් කෙල්ල ලස්සනයි තමයි.. අහිංසකයි....

උඹට කෙල්ලෙක් නැතුවම බැරි නම් ඕකවත් හරියට කරගෙන හිටහන්... එදා මම කිව්වේ එහෙමයි... අවුලකින් නෙමෙයි මචෝ...  උඹට දැන් වත් හරි යයි කියන සිතිවිල්ලෙන්... කෙල්ල හොඳයි තමයි. පොළොවේ පය ගහල ඉන්න කෙල්ලෙක්. අනාගතේ ගැන හිතල තීරණ ගන්න කෙල්ලෙක්.. උඹේ වාසනාවටද මන්දා උඹට ජොබ් කට්ටකුත් සෙට් වුණා...
යාලුවෝ විදිහට අපි එදත් සතුටු වුණා.. කැම්පස් එකේදී සෙට් වුණා හොඳම යාළුවා විදිහට මම ඊටත් වඩා සතුටු වුණා මචෝ..

ඒත් අන්තිමට මොකද වුනේ.... උඹට හැම දේම අමතක වුණා... අම්ම තාත්ත පවා... උඹේ මුළු ජීවිතේම දැන් අර ජීවිතේ වරද්ද ගත්ත කෙල්ල ගාව.... වරදට සමාව දෙන දෙවියෙක් වෙලා දැන් උඹ....

මුළු ජීවිතේම දින්නා කියල උඹ හිතන් හිටියට උඹ පැරදිලා මචෝ... හම්බ කරන හැම සතේම ඒකිට දීලා උඹ තවම කන්නේ බොන්නේ ගෙදරින්... ඔව් දැන් උඹට කරන්න වෙන දෙයක් ඉතුරු වෙලා නෑ.. කවදම හරි උඹට ඒකිවම කරගහන්න වෙයි... සමහර විට උබේ හැම දෙයක්ම උදුරාගෙන උඹට වත් හොයා ගන්න බැරි දිහාකට යයි.

එදාට උඹට ඉතුරු වෙන්නේ උඹේ අසරණ දෙමවුපියෝ දෙන්න විතරයි...

කවදාවත් ඒ මිනිස්සුන්ට දුකක් දෙන්න එපා... දෙමවුපියන්ගේ හිත් රිදවනවා කියන එක සහ ගහන අපරාධයක් මචෝ...
පොඩි කාලෙකදී අපි ගාවට යන එන මිනිස්සු ගැන ඕනෑවට වඩා හිතන්න එපා බන්... බස් එකක් වුනත් හෝල්ට් එකේ නවත්තන් ඉන්නේ මිනිස්සු නඟිනකන් විතරයි. තමන්ගේ එකම පුතා හොඳ රස්සාවක් කරලා ඉස්සෙල්ලම ගන්න පඩියෙන් තමන්ට පුංචි හරි තෑග්ගක්  අරන් එන එක ඕනෑම අම්මෙක් තාත්තෙක් දකින හීනයක් මචන්. ඒ වෙලාවට අම්මගේ තාත්තගේ ඇස් වලට එන සතුටු කඳුළු උඹට ආයේ කවදාවත් දකින්න බෑ මචන්. ඒත් උඹ ඒ දේ කරාද...
කවද හරි දවසක උඹේ දරුවෙක් උඹට ඔය දේ කරද්දී උඹට තේරෙයි මචෝ.. එදාට උඹ පරක්කු වැඩි...
උදේ ඉඳන් දාඩිය මහන්සියෙන් ගෙදර දොරේ වැඩ ටික කරන.. උඹේ රෙදි ටික හෝදලා දෙන අම්මට උඹේ අතින් බත් කටක් කවල තියනවද... අව්වට වේලිලා දිය වෙලා ගිය කමිසේ ඇඳන්, තැන් තැන් වලින් අන්ඩ දාපු කලිසම ඇඳන් උදේ පාන්දරම රේල් පාරේ වැඩට යන තාත්තට උඹ කමිසයක් අරන් දුන්නද...

ඒ වුනාට අර කෙල්ලට උඹ ඇඳුම් නම් කියක් අරන් දුන්නද.....

පොඩ්ඩක් කල්පනා කරලා බලපන් මචෝ... උඹ ගෙදරට බොරු කරලා මොන තරම් සැප වින්දත් වැඩක් තියනවද... උඹේ දෙමවුපියෝ සතුටු වෙනවා උඹ කාවද හරි හොඳට ඉගෙනගෙන ලොකු මහත්තයෙක් වෙයි කියලා... ඒත් උඹ ඩිග්රි එකත් අත ඇරලා ඉබාගාතේ යනවා... උඹට ජොබ් එකක් තියනවා තමයි.. ඒත් උඹට කොච්චර ඉහලට යන්න පුලුවන්ද... ඩිග්රි එක කරන්න උඹට කොච්චර වෙලාව තිබ්බත් දැන් ඒකි උඹට ඩිග්රි එක එපා කරවල ඉවරයි නේද... සිහි බුද්ධියෙන් හිතල බලපන් මචෝ උඹ ඉන්නේ කොහෙද කියලා... උඹට දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නේ කියලා... උඹේ හදවතින් අහල බලපන් මම කියන්නේ බොරුද කියලා...


කවදාම හරි දවසක උඹට තේරෙයි උඹ කොච්චර පව් කාරයෙක්ද කියලා...





ඔව් උඹ හිතින් මට බනියි... 
ඒත් මම මේවා කියන්නේ කාලයක් මම නොදැන කරපු වැරැද්දට තාමත් පසුතැවෙන හින්දා... යාලුවෙක් විදිහට උඹටත් ඒ දුක දෙන්න බැරි හින්දා... වාසනාවකට ඒ පව්කාර ජීවිතෙන් මම ගොඩ ආවත්... ඒ වේදනාව කවදාවත් නැතිවෙන්නේ නෑ මචෝ.. ඒකයි මම උඹටත් කියන්නේ... දැන දැන වලේ වැටෙන්න එපා..

 උඹ හොඳ මනුස්සයෙක් බන්. හිත හොඳ එකා... ඒත් තාමත් උඹට හැදෙන්න පුළුවන්... තවම පරක්කු නෑ.....

ඔව්... මේක ඔයාගෙත් කතාව වෙන්න පුළුවන්....

Photos: https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5ldDnT2K93vPX5vHpf95yNUbgR1siSpStYycJ1pkDMVaJu5EjrPmXJ8u_VUhsxPk-9F7BVL0DjFu6v9lmsoMRa8eeF0BXgqjDu5YmXktuv0XobArXhOVfBu0yDBhYJPba7P6Wu-OltXex/s400/just-listen.jpg
             http://fellowpillow.files.wordpress.com/2012/12/truth.jpg

මිහිරි මතකයන්...❢❢❢

මට තාමත් මතකයි අපි මුණ ගැසුන පලවෙනි දවස....
පාන්දරින්ම මම කොළඹින් නුවරට ආවේ හිතේ ලොකු චකිතයකින්....
අපි දෙන්න මුලින්ම මුණ ගැසෙන දවස....
ඔයත් ඒ වගේම චකිතයකින් ඉන්න ඇති...
මාස ගානක් කටහඬ විතරක් අහපු... ෆොටෝ වලින් විතරක් දැකපු ඔයාව....
ඇත්තටම මුණ ගැසෙන දවස... 
අපේ ආදර කතාවේ සුන්දරතම දවස....
මුල්ම වතාවට ගුඩ් ෂෙඩ් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේදී දුවන්න බලන් ඉන්න හා පැටියෙක් වගේ බයෙන් වගේ වට පිට බල බල හිටපු ඔයාව දකිද්දී....
මට දැනුනේ මම මුළු ලෝකෙම දින්නා කියලා....





ඇත්ත......


ඔයා තමයි මගේ ජීවිතේට ලැබුණු හොඳම දේ....
අරමුණක් නැතිව...
අනාගතයක් නැතිව...
පිස්සුවෙන් වගේ එහෙ මෙහෙ දුව දුව හිටපු මගේ ජීවිතේට....
අරමුණක් දුන්නේ ඔයා....
ඉදිරියක් හදල දුන්නේ ඔයා.....
ලස්සන අනාගතයක්... ලස්සන ජිවිතයක් ගැන හීන දුන්නේ ඔයා... 

හිතට දුකක් ආවම... සැනසීම දුන්නේ ඔයා...
තරහකදී.... නිවීම දුන්නේ ඔයා...
ඒ සැනසීම මම හැමදාමත් බලාපොරොත්තු වෙනවා රත්තරන්...

ඉස්සර වගේම කතා කරන්න.... 
ඔයා එක්ක හීන දකින්න අදටත් මම ආසයි...
මොන දේ ලැබුනත්... ඉස්සර හිටපු ඔයා නැති ජීවිතේ හිස් වෙලා...
හීන මවපු අනාගතේ ඇතුලේ අපි අතරමන් වෙලා.....


හිත ඇතුලේ හොල්මන් කරන...
ඒ නැතිවුන අතීතය තාමත් මම හොයනවා...
ඒ මිහිරි මතකයන්ට යන පාර මම තාමත් හොයනවා...   
         
         ╰☆╮╰☆╮╰☆╮

දුම්රියේ රස කතා ☞ සීට් එක ಠ_ಠ

කුරුණෑගල බලා පිටත් වන කාර්යාලීය දුම්රියකි. වයස අවුරුදු පනහකට ආසන්න පුද්ගලයෙක් දුම්රියේ අසුන් ගෙන සිටී... ඔහුට අපි සිරිපාල යැයි කියමු.රාගමට ආසන්නය. ඔහුගේ ආසනයට තරමක් දුරින් තරුණ ගැහැණු ළමයෙකු හිටගෙන සිටී..

සිරිපාල: (තරමක් ඉස්සී අත දිගු කරමින්)   "ස් ස් මේ.... එන්න ඉඳගන්න...."

තරුණිය: "අනේ නෑ ඕනේ නෑ මම ලඟින් බහිනවා..."

සිරිපාල : " එන්න අනේ එන්න..."

තරුණිය: (සිනාවක් පාමින්) "නෑ නෑ ඔහොම යමූ...."

ඔහු නිශ්ශබ්දය.....


ගම්පහ පසු වීමෙන් පසු නැවතත්........

සිරිපාල: (නැවත අත වනමින්) "එන්න එන්න ඉඳගන්න..."

තරුණිය: "නෑ නෑ අවුලක් නෑ ඔහොම ඉන්න..."

සිරිපාල: "අනේ මෙන්න මෙහෙන් ඉඳගන්න..."

ඔහු ආසනයෙන් නැගිටියි... බේරෙන්නම බැරි තැන තරුණිය ඉඳ ගනී... ඔහු තරමක් පසු පසට පැමිණ දුරකථන ඇමතුමක් ගනී....

සිරිපාල: "මචන් සීට් එක දුන්නා දැන් මොකද කරන්නේ???"
..............................................
සිරිපාල: "හරි බන් කතා කරන්නේ මොනවා ගැනද....?"

සිරිපාල නැවත තරුණිය අසලට යයි... 

අහෝ ඇය සැප නින්දේ ය.......

පොල්ගහවෙලට යන තුරුත් ඇය නිදි දෙව්දුව තුරුලේ ය...!!!!

Photos: https://farm9.staticflickr.com/8234/8553392467_a73d00f440.jpg
             http://icarusrestaurant.com/wp-content/uploads/2013/11/Lady-Sleeping1.jpg

Good Old Days ➟ අමතක නොවන අතීතය...3

මේ සිද්ධිය වෙනකොට මම දහය වසරේ.. අපේ බාලදක්ෂ සමූහය මඟින් වාර්ෂිකව පවත්වන සම්පත් රණවක අනුස්මරණ ගවේෂණ තරඟය ට අපි සුදානම් වෙන කාලේ සිද්ධ වෙච්ච වැඩක් මේක... මේ ගවේෂණ තරඟාවලිය වෙනුවෙන් නිකුත් කරපු සඟරාවේ පල කරලා තිබ්බ දැන්වීම් කිහිපයක මුදල් එකතු කරගෙන එන්න මටත් අපේ කණ්ඩායමේ හිටපු ප්‍රභාෂ් ටත් බාර වුණා.. හවස 3 ට කලින් ගෙනත් දෙන්න කියලයි අපිට නියෝග හම්බුනේ.. ඒත් ඉස්කෝලේ වෙලාවේ???? තර්ක කරලා වැඩක් නෑනේ සීනියර් අය්යල එක්ක. කොහොම හරි වැඩේ කෙරෙන්නයි ඕනෑ... 
ඔන්න ඉතින් හෙනම ගේමක් ගහලා ගේට්ටුවෙන්ම පන ගත්ත එලියට. මුලින්ම යන්න තිබ්බේ පොතුහැර ටවුන් එකේ කඩ 2 ක කට. ඒ වැඩෙත් හරි. ආපහු කුරුණෑගලට එනකොට 11 ට විතර ඇති. ඊලඟට යන්න තිබ්බේ මල්ලවපිටියට කොහොම හරි අපි දෙන්නත් ඉබි ගමනින් ඒ ගමන ගිහින් අපහු ඉස්කෝලෙට එන්න ආවා... තව රවුමක් යන්න අදහසක් තිබ්බත් ඉකමනටම ආවේ පරක්කු වෙලා චාටර් වෙනවට වඩා ඉක්මනින් ඇවිත් ඇඟ බේරා ගන්න එක වටින හින්දා. කොහොම හරි ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙන්නත් පොඩි ගේමක් දෙන්න වෙනවනේ. ඇයි මේ පට්ට දවල් යුනිෆෝම් ගහන් ඇතුලට යන්න දෙන එකක්යැ... කෝකටත් කියලා පොඩ්ඩක් ඔලුව දාල බලද්දී සික්කෝ පේන්න හිටියෙත් නෑ... අපිත් ආයේ බල බල ඉන්නේ මොකටද. විදුලි වේගයෙන් ඇතුලේ. එතකොටම සික්කෙක් මුණ ඉස්සරහා.. මූත් "ආ මල්ලි.." කියාගෙන හිනාවක් දාල ගියා.. අපි දෙන්න ෆුල් හොල්මන්. ඒත් එක්කම එතනම තියන බිල්ඩිමේ කොල්ලෝ දෙන්නෙක් මොනවදෝ කියනවා අපි දෙන්නට. අපිත් මුන් දෙන්න දිහා බලන් කියන දේ තේරුම් ගන්න බලනවා.. මොනවා කියනවද මන්ද තේරෙන්නෙත් නෑ.. එක පාරම මුන් දෙන්න අතුරුදහන්. පිටිපස්සෙන්.... "ඔහොම ඉන්නවා..." මොකාද ඒ... අප්පටසිරි වයිස් පිනා!!!! දැන් තමයි සේරම තේරුනේ අරුන් දෙන්න කියපු... මේ මිනිහට අහු වෙනවා කියන්නේ බේරිලි බොරු. අයෙ ඉතින් දෙන්න පුළුවන් උපරිමේටම දඬුවම් සෙට් කරලා නවතින්නේ... පිනා හොඳයි තව..!!!!


වයිස් පිනා: "කොහෙද ගියේ..."

අපි: "නෑ සර් මේ scouting වැඩකට"

ඔන්න කරුමෙට බෙල් ඒකත් ගැහුවා.. ගහපන් ඕක තව විනාඩියක් කලින් රෙද්ද....

වයිස් පිනා: "scouting!!! එළියේ ඉදන් නේද ආවේ.. තොපි තමයි මෙතනින් හැමදාම පනින එවුන්.. අල්ලගන්න තමයි මමත් මේ බලන් හිටියේ..."

අපි: " අනේ නෑ සර් අදමයි මේ ගියේ..."

වයිස් පිනා: " ආ ඇත්තද.. අහිංසක කොල්ලෝ දෙන්න... මොන පන්ති වලද....."

අපි: "දහය c එකේ සර්..."

වයිස් පිනා: "වරෙන් යන්න sectional head ගාවට...."

මොනවා කරන්නද.. අදනම් බඩු බනිස්... අවුරුදු දහයක් තිස්සේ රැකගෙන ආපු කාර්ඩ් එක..  කුඩේ කුඩු.

වයිස් පිනා: "මිස්ටර් හැරිස්.. බලන්න මේ ළමයි දෙන්න ඉස්කෝලෙන් එළියේ ඉඳන් දැන් අවේ ඇතුලට. මොනවා කරන්න ගිහින් ද දන්නේ නෑ.. උදේ ඉඳන් පන්තියේ හිටියද දන්නෙත් නෑ... scouting කියා කියා කොහේ යනවද දන්නේ නෑ..."

head: "මොන පන්තියේද තමුසෙලා??"

අපි: "10-c එකේ සර්..."

head: "එසේ මෙසේ පන්තියක් නෙමෙයි සර් ඕක..."

වයිස් පිනා: "මේ ළමයින්ගේ පොත් ගෙන්නන්න බලන්න මිස්ටර් හැරිස්... උදේ ඉඳන් ඉඳලද බලන්න..."

head: "හරි සර් මම ගෙන්නන්නම්..."

පොතුත් ගෙනාව... අදනම් ඉවරටම ඉවරයි.. දවස් ගානකින් note එකක් ලියනවා තියා පොත් වලට අතවත් තියල නෑ... අපි දෙන්නට දැන් හීන් දාඩිය දාල...

වයිස් පිනා: " මොකද වෙව්ලන්නේ... බයද? මුකුත් වැඩක් කාරල නැද්ද? නැත්නම් තොපි කුඩු ගහලද...??"

ඔය කිව්වේ කතාවක්....

වයිස් පිනා: "මේ ළමයි හැබැයි වැඩ කරලා වගේ... මේ note ටිකත් තියෙන්නේ පිළිවෙලට..."

දැන් නම් අපිට ෆුල් ම හොල්මන්... ඈ යකෝ දවස් ගානක් වැඩ නොකරපු අපේ පොත් වලට note ආවේ කොහොමද??? දෙය්යෝ දුන්න වගේ වැඩක් නේ මේක.

වයිස් පිනා: "හෙට ඉස්කෝලේ එනකොට ගෙදරින් එක්කන් එන්න ඕනෑ.. නැත්නම් බලාගන්න පුළුවන්... මිස්ටර් හැරිස්.. බලන්න මේ දෙන්න ගැන. පන්ති භාර සර් ව දැනුවත් කරන්න..."

හම්මේ ඉතින් ළමයි ඉස්කෝලේ ඇරිලා යනවා.. දෙනෝ දාහක් සෙනඟ බලන් ඉද්දි දෙන්නටම වේවැල් පාරවල් එකසිය ගානට... වේවැල් පාරවල් වලටත් වඩා රිදුනේ සෙනඟ මැද්දේ කන්න සෙට් වුනු එකට. මොනවා කරන්නද... 

පස්සේ අපිත් පොත් ටික අරන් බැලුවා.. යකඩෝ... දින දාල වැඩ පටන් ගත්තේ නැති එක ගැන එදා තමයි වැඩිපුරම සතුටු වුනේ... පොත් ටික ඉල්ලන් එන්න යවපු වෙලේ පන්තියේ එවුන් අපේ පොත් දීල තියෙන්නේ පරණ note වලට දින දාලා... :D හම්මේ රත්තරන් යාලුවෝ ටික!!!!

හැබැයි ඊළඟ දවසේ නම් පන්තිය පැත්ත පළාතේ ගියේ නෑ... කෙලින්ම වාර්තා කරේ බාලදක්ෂ කාමරේ ට. වාසනාවට ඒ දින කීපයේ පාසල තුල අපිට ගවේෂණ තරඟය සඳහා සංවිධාන කටයුතු කරන්න අවසර ලැබිලයි තිබුනේ. කොහොම හරි හවස් වෙනකන් පන්ති භාර සර් ගෙනුයි හැරිස් සර් ගෙනුයි' වයිස් පිනා ගෙනුයි බේරිලා හිටියා. ඒත් අවාසනාවක මහත.. එදත් අන්තිම දවසේ අවාසනාවන්ත ලෙස මාව අහු වුණා පන්ති භාර සර් ට!!! කාල වරෙන්කො තනියම. යාළුවා පාවල දුන්නෙත් නෑ.. තනියම එදත් හොඳ හැටි කාල ගෙදර ගියා.....

ගෙදර ගිහින්;

මම: "අප්පච්චි හෙට parents meeting එකක්"

අප්පච්චි: "ඒ මොකෝ මේ හදිස්සියේ පන්තියේ එකක්ද?"

මම: "එහෙමමත් නෑ අප්පච්චි, වයිස් ප්‍රින්සිපලුයි හැරිස් සරුයි පන්ති භාර සරුයි අප්පච්චියි මමයි...."

ඉතුරු ටික හිතාගන්නකෝ...!!!!!

මගෙන් උපන්දින සුභ පැතුම්!!!!

ඊයේ ඔයාගේ 23 වෙනි උපන් දිනේ... "මම කවදාවත් උපන්දිනේ දවසේ පිට ඉඳල නෑ රත්තරන්, මේ පාර මගේ උපන්දිනේ දවසේ මගේම කියල කවුරුත්ම නෑ මන් ගාව.." ඔයා කියපු හැටි තාමත් මතකයි.. අවුරුදු 23ක් ගෙදර බඩ පිස්සි විදිහට හුරතලේට හැදුන ඔයා අද ඔයාගෙම අනාගතයක් වෙනුවෙන් මහන්සි වෙනවා.. ගෙදරින් ගොඩක් දුර ඇවිත්.. වෙනදට උපන් දිනේ දවසට පවුලේ අයත් එක්ක දළදා මාලිගාවට යන.. ගැටඹේ පන්සලට බෝධි පුජා තියන ඔයා අද ඒ හැමෝගෙන්ම ඈත් වෙලා..
සමහර විට ඔයා එදා මට එහෙම කිව්වේ "අනේ එදාට මාව බලන්න එන්න " කියල වෙන්න ඇති.. ඒත් හිතේ තිබ්බ තරහටමද මන්දා මම ඔයාට කිව්වේ "සඳුදා නිවාඩුනේ... විනාඩි 10ක ට පහළොවකට මම දවසම නැති කරගෙන එන්න ඕනද " කියලා... ඒත් ඔයාට ඇහුනේ නැති වුනත් හිත ඇතුලෙන් කෑගහල කිව්වේ "මම එන්නම් රත්තරන්" කියලද මන්දා..... උදේ වෙනකන් ඔයාව බලන්න.. ඔයාට සුභ පතන්න එන්නේ නැතුව ඉන්න මම මාත් එක්කම පොර බැදුවා... ඒත් මගේ හිත දින්නා... ඔයාගේ උපන්දිනේට දෙන්න ගත්තු තෑගී ටිකත්... 'සුනිල් ෆොටෝ' එකේ ඇන්ටිත් එක්ක ඇරගෙන බොහොම අමාරුවෙන් ප්‍රින්ට් කරගත්තු ඔයා ආසම ෆොටෝ එකත් අරගෙන මම ආවේ එක විනාඩි පහකට හරි ඔයාව බලල යන්න.. උපන්දිනේ දවසේ ඔයාගෙම කියලා එක්කෙනෙක් හරි ඔයා වෙනුවෙන් එක විනාඩි පහකට හරි හිටියනේ කියල ඔයාගේ හිත හදන්න... බොරැල්ලෙන් ගිෆ්ට් බොක්ස් එකකුත් රැපින් පේපර් එකකුත් අරගෙන... නාරාහේන්පිට ටවුන් එක පුරාම ඇවිද්දේ ඔයාගේ තෑගී ඔතන්න සෙලෝටේප් එකකුයි කතුරකුයි හොයාගන්න, ඒක ඉස්තරම්ම විදිහට ඔයාට දෙන්න ඕනෑ නිසා...

ඔයාට ලන්ච් බ්රේක් එක හම්බෙන්න කලින් කොහොම හරි මම ඔතනට ආව රත්තරන්... 

ඒත්..... මාව දැක්කට ඔයාගේ මුනේ ලොකු සතුටක් තිබ්බේ නෑ නේද.... මම ගෙනාපු තෑග්ග දීල විශ් කරද්දී වෙනදනම් ඔයා දඩි බිඩියේ බලන්නේ මොනවද මම ගෙනාවේ කියලා... ඒත් ඊයේ.... ඔයා ඒක දිහා බැලුවේවත් නෑ.... කැන්ටිමේ කෑම කද්දී ඔයා මම දීපු පාර්සලේ වෙන කෙල්ලෙක් අස්සට දාලා... තෑග්ගක් දිපුහම වෙනද ඒක බදාගෙන ඉන්න ඔයා... ගොඩක් වෙනස් වෙලා... මට ගොඩක් දුක හිතුනා රත්තරන්... අඩුම තරමේ මාත් එක්ක ඔයා කතා කරේ වත් නෑ හරියට... කමක් නෑ.. මම ආවනේ.... මම අපහු යද්දී ඔයාට් ඇඩුනා... ඒත්.. ඔයා මන් එක්ක කතා කරේ නෑ... ඔයා කොළඹ ආපු දවසේ... මම ඔයාව එක්කන් එන්න බලාගෙන හිටියේ.. ඒත් ඔයා නාඳුනන කට්ටියක් එක්ක, ඔයාගේ යාලුවෝ එක්ක තනියම ගියා... ඔයාගේ හීන වල දැන් මම නැතුව ඇති සමහර විට.. නැත්නම් ඒවගේ මාව පෙනී පෙනී බොඳ වේවි යනවද.... නැත්නම් වෙන කෙනෙක් ඒ හීන වලට එන්න හදනවද.... මම ඊයේ හවස ඔයාට නපුරු වුණා රත්තරන්.. සමහර විට ගෙදරින් පිට නිසා ඔයා දුකින් ඇති.. ඒත් ඔයා තනියම විඳවනවා... ඔයාට ඒ දුක මාත් එක්ක බෙදා ගන්න බැරිද... 

ඒත් ඔයා ඊයේ රෑ කිව්වා "මගේ බර්ත්ඩේ එක දවසේ මගේ කියල හිටියේ ඔයා විතරයි" කියලා.. ඔයා ඔයාගේ හීන පස්සේ තනියම පන්නනවද රත්තරන්???? කමක් නෑ ඔයා මාව දාල යන දවසක් වෙනකන් මම ඔයා එක්කම ඉන්නවා.. ඔයාට කවදාවත් වරදින්නේ නෑ...

ඉස්සර මම ආදරේ කරපු ඒ දඟකාර හුරතල් කෙල්ල එනකන් මම බලන් ඉන්නම් රත්තරන්... ඒක මගේ මෝඩකම වෙන්න පුළුවන්.. ඒත්..... එහෙම බලාපොරොත්තු තියාගෙන ඉන්න එක වැරද්දක් නෙමෙයිනේ... මට ඒක සතුටක්...

ඔයාට බුදු සරණයි..!!!

photos: http://i1069.photobucket.com/albums/u477/ALPerrin/Birthdays/GIFs/happybirthdaycakegif4.gif
           https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDbeKzdA8mwFZG2GkgVYsZQEixQiSNo_nwdpohsosXVJvljC8POfWemI7DGw5vI3H1D2pHya41d6lp-dhi64FooxJ8JhDnwcDC0hL1YAK5bHJBufVGspOrkkdqXicYb9V88-sZfMNMVKFz/s1600/20080829_LonelyBoy.jpg

ගොරක යකා සමඟ එකට කෑම....

හෙඩින් එකට බය වෙන්න කාරි නෑ.. මම කියන්න හදන්නේ පොඩි කාලේ අපි කරපු සෙල්ලමක් ගැන...
ඉස්කෝලෙදි එහෙම නෙමෙයි.. නිවාඩු දවස් වලට නිවාඩු කාල වලට කරපු සෙල්ලමක් ගැන. අපේ අත්තම්මා, ඒ කියන්නෙ අපේ අම්මගේ අම්මා, ඒ වගේම අම්මගේ අක්කල දෙන්න, මගේ ලොකු අම්මා සහ අපි පදිංචි වෙලා හිටියේ එක ළඟමයි. අත්තම්මා සහ ලොකු අම්මලා හිටියේ අක්කර කිහිපයක තරමක් විශාල වත්තක ගෙවල් හදාගෙන. ගේ අවට තරමක් එලි පෙහෙළි වෙලා තිබුනත් වත්තේ මීටර් 200ක් පමණ ඇතුලට යනකොට තියෙන්නෙ මහා කටු කැලයක්... ඒ වගේම නිවාඩුවක් හම්බුන හැම වෙලේම මමත් මල්ලිත් වැඩි හරියක්ම හිටියේ මේ ගෙවල් වල. කොහොමත් සතියට අඩුම තරමේ දින 5ක්වත් අපේ අම්මත් ලොකු අම්මලත් අත්තමගේ නිවසට පැමිණ හවස් වරුව කාලය ගත කරන්න පුරුදු වෙලා සිටියා...

Good Old Days ➟ අමතක නොවන අතීතය...2

මේ සිද්දිය වුනේ අපි හතර වසරේ ඉන්නකොට.. ඒ වෙනකොට අඬ අඬ හිටපු අපේ පොඩි බබාලා ටික දැන් ලොකු වෙලා හෙන පොරවල් ලු ඈ.. ලේසියැ ප්‍රාථමිකයේ දෙවෙනියට ලොකුම අය්යල නේ... ඒ වුනාට හැබැයි අපේ පන්තිය තිබ්බේ අනිත් ප්‍රාථමික පන්ති වලින් වෙන් වෙලා.. ඉස්කෝලේ අනිත් කෙලවරේ. ඊට හපන් හොදම වැඩේ කියන්නෙ පිට්ටනිය අයිනෙමයි. හරියටම පැවිලියන් එක උඩ තට්ටුව. අපිටත් ඉතින් නිධානයක් පහල වුණා වගේ තමයි.. ඉන්ටර්වල් එකට ප්‍රාථමිකයේ ලොකු ටීචර්ලා නෑ... පන්ති භාර ටීචර් නෑ... හම්මේ ඉතින්..... කාපු වෙලේ ඉඳන් පිට්ටනියේ...
ඉතින් කාට බය වෙන්නද... ලොකු ලොකු අය්යල වුනත් අපිව ගැන ගත්තේ නෑ... සද්ද බද්ද දාන්න ආවෙත් නෑ... පොඩි කොල්ලොනේ....
පන්තිය ගැන කියනවනම් ළමයි 45ක් වගේ හිටිය මතකයි. පන්තිභාර සර් ගේ නම උපුල් ගුණතිලක. ඒ දවස් වල අපිව කණ්ඩායම් වලට බෙදලා පන්තියේ ඉන්දවල තිබ්බේ... ඒ දවස් වල මන් ගැන කියනවනම් ඉතින් හෙන බ්‍රයිටෙක් ඈ පස්සේ කාලෙක අමුම අමු මැට්ටෙක් උනාට... :P ... වාර පරීක්ෂණ වල ෆයිට් එකක් තිබ්බේ මමයි, ඒ දවස් වල එල බොක්කක් වෙලා හිටපු ධර්මේ සහ තිලිණ අතරේ.. පලවෙනි ස්ථාන තුනම අපි තුන් දෙනාටම වෙන් කරලා වගේ තමා තිබ්බේ.. :D

මම කෝච්චියට යටවෙන්න ගිය හැටි....

මේකත් පොඩි පහේ පරණ කතාවක්... 2012 අවුරුද්දේ මුල් කාලේ වෙච්ච සිද්ධියක්.. ඇත්තම කිව්වොත් පොඩි ආදර කතාවකුත් මේකට සම්බන්ධයි... මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය.. ප්‍රථම ප්‍රේමය කිව්වට කවදාවත් සම්බන්ධයක් නම් ඇති වුනේ නෑ.. හිතින් විතරක් පෙම් කිරිල්ලක් කිව්වොත් නිවැරදියි. ඒකත් ඒක පාක්ෂික ආදරයක් පමණයි. තාමත් හිතේ කොනක පැළවුණු ආදරයක් ඒක.. ඒක ගැන පස්සේ හිමිහිට පෝස්ටුවක් දමන්නම්.
කතාවට එමු.....

Good Old Days ➟ අමතක නොවන අතීතය...1

මේ ලඟකදී ඉස්කෝලේ පරණ යාලුවෝ දෙතුන්දෙනෙක් හම්බුනා... අහම්බෙන් හදිස්සියේ වගේ තමයි හම්බුනේ.. ඒ එක යාලුවෙක් (ආදරේට කියන්නේ සීයා කියල) ඉස්කෝලේ එක වසරේ ඉඳන්ම මගේ හොදම යාළුවා..අදටත් ඒ යාළුකම නොවෙනස්ව පවතිනවා. ඉස්කෝලෙන් අයින් වෙලා දැනට අවරුදු හතරක් වුනත්. මතක හැටියට පහ වසර ශිෂ්‍යත්ව පන්තියේ විතරයි අපි දෙන්න එකට හිටියේ නැත්තේ.. මට මතක විදිහට. ඩිලා, කරුණා, කොටා කියන්නේ ප්‍රාථමිකයේ ඉඳන් මාත් එක්ක හිටපු සෙට් එක. ප්‍රභා, ඉශාන්(මුට කියපු නම මතක නෑ.), මාලි ල සෙට් වෙන්නේ හය වසරේදී ශිෂ්‍යත්වෙන් අපේ ඉස්කෝලෙට ආපු පොඩි බබාලා!! ..(බබාලාගේ වැඩ දකින්නේ අවුරුද්දක් විතර ගිහාම!!) පුලා, ශෝටා, කිත්ත, වනය, දිලා, අමිලය එහෙම සෙට් වෙන්නේ උසස් පෙළ කරපු කාලේ..

කෝච්චියේ seat ලබා ගැනීමේ තියරිය...෴

මේක කරන්න නම් දෙන්නෙක් ඉන්න ඕනෑ...
හැබැයි එක්කෙනෙක් හරි ඉඳගෙන ඉන්නත් ඕනෑ.. යාලුවෝ වෙන්නම ඕනේ නෑ... පොඩි හැඳුනුම්කමක් තිබ්බම හොඳටෝම ඇති....
ආයේ ඉතින් තක්කෙටම හරි යනවා...
කරන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි.......

ජාතිය සහ අද තත්වය...

අපේ ඔපීසියේ ඩ්‍රයිවර් මහත්තයා ඊයේ මට මාරු කතාවක් කිව්වා.

"මහත්තය බලන්නකෝ. අපේ වයිෆ් කෝල් එකක් දුන්න මට දැන්... අපේ ගෙදරට මිඩ්වයිෆ් එනවා නිතරම. මල කරදරේ. ඇවිත් උපත් පාලනය ගැන උපදෙස් දෙනවයි එක විකාරයයි.."

"ඉතින්?"

"හැමදාම comdom තොග පිටින් දීල යන්නේ.. මම කරන්නේ ඒවා පුච්චලා දාන එක.."

මු හිනා වේවි කියනවා...

☆.:*´¨`*....තඹර පිපි දින....۶*´¨`*:.☆

අයාලේ ගිය බැවින්

මා මනැසි

පෙති විදා තඹර පිපි දින

නොදත්තෙමි ඒ වග

හිස් විය

මගේ මල් පැස

පසෙක විය ඒ මල

කිසිත් සැලකුම් නොලැබ

ආදරය හා විවාහය

මොකක්ද මේ ආදරය. එක එක අය එක එක විදිහට මේක විග්‍රහ කරයි. සරලව කිව්වොත් දෙදෙනෙක් අතර ඇති වෙන එක්තරා ආකාරයක ආකර්ෂණයක් ආදරය විදිහට විග්‍රහ කරන්න පුළුවන්.
සමහර විට පාරේදී මඟ තොටේදී කෙනෙක්ව දැක්ක පමණින්ම ආදරයක් ඇති වෙන්න පුළුවන්. ඒ, ඒ දැකපු කෙනා තමන්ගේ හිතේ ඇඳිලා තිබුණු තමන් ආදරය කරන කෙනාගේ රුපෙට සමාන නිසා වෙන්න පුළුවන්. එතැනදී ඇති වෙන්නේ ඒ රුපය කෙරෙහි ආදරයක්..

සම්මුඛ පරීක්ෂණය

පිවිසියෙමි

කාමරයට

ටයි පටි පැළඳි

සිනා නොපළඳි

තරබාරුවන් මැද්දට

Reserved for Pregnant Mothers

මේකත් මම යන එන කෝච්චියේ වෙච්ච වැඩක්. දවසක් වෙනද වගේ උදේ රැයින්ම දුවගෙන ස්ටේසමට ආවේ කෝච්චිය අල්ලගන්න. කෝම කෝම හරි පොරකාලා වෙනද යන පෙට්ටියට නැග්ගට මොකද සුපුරුදු පරිදි seat තිබ්බේ 4යි. ඒ අර ලස්සනට board කෑල්ලක් අලවපු seat හතර. reserved for pregnant mothers (අපහාසයක් එහෙම කරනවා නෙමෙයි) මම කියන්නේ 2වන පන්තියේ මැදිරියක් ගැන.ඔය seat 4ත කව්රුත්ම පොරකන්නේ නෑ. (නොදන්නා අය ඇරුනහම) 4ක් කිව්වේ ඔතන seat 4ර තියෙන්නේ face to face. මොකද කිව්වොත් අලව්ව ස්ටේසමේදී ඔය seat 4ම දෙන්න වෙන හින්දා..

විඳින්න සැනසෙන්න.....

මම පදිංචිව සිටින්නේ කුලී නිවසකය.
මටත් මගේ බිරිඳටත් කිසිම සතුටක් නැත, අපි ඇඟිලි ගනිමින් ඉන්නේ අපේම අයිතිය ඇති නිවසක පදිංචියට යන තුරුය.
කලක් ගත විනි, මගේම නිවසක අයිතිය ලැබූ නමුත් කලින් හිතන් හිටිය සතුට නම් එහි නොවීය.

හන්තානට පායන හඳ ගැන...

හන්තානට පායන හඳ...
ලස්සනයිද කියන්න....
මා නොදකින ඒ පුර හඳ...
ඔබට හැකිය දකින්න....

මේ ගීතය මට මුලින්ම අසන්නට ලැබුනේ මා උසස් පෙළ හදාරන කාලයේ අපේ physics පන්තියේ අවසන් දිනයේ... අපේ ආදරණිය ගුරුතුමා වූ කීර්ති ධර්මසිරි ගුරුතුමා මේ ගීතය හිමි ගායකයාගේ හඩින්ම අපට අසන්නට සැලැස්වූ නිසාවෙනි. ඇත්තන්ම එය අපේ බොහෝ දෙනෙකුගේ හදවතටම වැදුණු ඇසට කඳුලක් නැගුනු ගීතයක් වුනා. රැප් පොප් ඝෝෂාකාරී සංගීතයකට හුරු වූ අපට එදා ඒ ගී පෙළ අලුත්ම අද්දැකීමක් වූ බවනම් සැබෑය.. එය වෙනමම කතාවකි.

ස්වාමි පුරුෂයක් විකිනීමට තිබේ

හම්මේ මෙහෙම ඒවා මෙහෙත් තිබුනානම් කියල හිතයි කෙල්ලන්ට නම්...

ජීවිතයට පුකෙන් යමක්...

ඔබ උපන් දා සිට ඔබේ සැපේදීත් දුකේදීත් පුක ඔබ සමඟම සිටියේය.. විපතකදී ඔබව හැර දමා ගියේ ද නැත. ඔබේ සිරුරේ වෙන කිසිම අවයවයක් ඔබේ පුක තරම් අපහාස විඳ නැත. පුක තරම් තර්ජනද විඳ නැත. පුක එවන් බාධක වලට මුහුණ දෙන්නේ ඔබට ඇති විශ්වාස වන්ත කම නිසාමය. පුක ඔබේ ඕනෑ එපාකම් අවශ්‍ය වෙලාවට අවශ්‍ය ආකාරයට ඉටු කර දෙයි.

ප්‍රේමය...

ප්‍රේමය යනු තමා වෙනුවෙන් එක්රැස් කිරීම නොව අනෙකා වෙනුවෙන් පරිත්‍යාග කිරීමය...ජීවිතය යනු පුර්වාත්මයේ එකට උන් ආත්මියයන් සොයා යන ගමනය....පතාගෙන ආ අය ලැබුන කල ජීවිතය තව්තිසාවකි...පතාගෙන ආ අය හමු නොවූ කල ජීවිතය අපායකි...මේ සංසාරය පුරාම අපි කරන්නේ අප වඩාත්ම ආදරය කරන අය සොයමින් යාමය.... 

කෝච්චියේ ආතල්....

මේ කතාවත් දුම්රියේ සිදුවූ එක සිදුවීම් පෙළක් පාදක කරගෙන ලියවූ එකක් ය.
කුරුණෑගල පළාතේ එක්තරා ප්‍රදේශයක ජිවත් වන රජයේ සේවකයෙකි. මැදි වයසේ පසුවන ඔහු විවාහකද නැද්ද යන්න පැහැදිලි නැත්තේ අතේ මුදුවක් නැති නිසාවෙනි. නමුත් විපරම් කළ විට දැනගැනීමට හැකි වුයේ ඔහු දරු දෙදෙනෙකුගේ පියෙක් බවය.

දුම්රිය සහ අපි.....

කෝච්ච්ය යනු අපි හැමෝම ආසා කරන ආදරේ කරන දෙයක්ය.. ඒ වගේම ගොඩක් මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත බැඳිලා තිබෙන්නේද මේ කෝච්චි සමඟය. අපේ රටේ බොහෝ පිරිසක් උදේ හවස රාජකාරි සඳහා යොදාගන්නේද දුම්රිය ය. මේ කතාව ඒ පිලිබඳවය.
දුම්රියේ 3 වන පන්ති 2වන පන්ති භේදය ඔය නොදන්නවා විය නොහැකිය.. 2වන පන්තියේ ප්‍රවේශ පත්‍රයක් 3 වන පන්තියේ ප්‍රවේශ පත්‍රයක් මෙන් දෙගුණයක් ය.
මේ ගැන අපුරු කතා ඇත්තේ කාර්යාල දුම්රිය මැදිරි වලය. මේ කතාවට මුල පිරුනේද අද සිදුවූ සිදුවිමක්ය.
කොටුව දුම්රිය ස්ථානයේ 8 වන වේදිකාවේ නවතා තිබුනේ සෙන්කඩගල මැණිකේ දුම්රිය ය.

සිරාම දේශපාලඥයෝ

මේක අපේ campus එකේ ඒ කියන්නේ සිහින ලෝකයේ විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉන්න නොම්බර එකේ පොරක් ගැන කතාවක්. අපි මුට ඇම්ඩා කියමු. මේ campus එක ගැන කියනවනම් අපිත් හැම එකකම වගේ අපූරු උප සංස්කෘතියක් තියනවා. ඔව් rag එකත් එහෙමම තමා..
ඉතින් අපි ෆ්‍රෙෂා ල කාලේ මූත් මුල ඉදලම තමන්ගේ පාඩුවේ rag උන "එල බොක්කක්."  පොඩි පහේ ජොබ් කට්ටකුත් කර කර තමා campus අවේ බුවා.. හැබැයි ඔය ඕන පුකක් "සත පනහයි" කියල සින්නන්ට පුක දුන්න ජාතියේ බුවෙක් නම් නෙමෙයි. පොඩ්ඩක් විතර අස්සට වෙලා පාඩුවේ හිටියේ. හැබැයි batch එක ඇතුලේ කට්ටියට සද්දේ ගෙන හිටපු බුවෙක්. ඒ කතා වැඩිය ඕනේ නෑ.. කොහොමත් අපේ batch එක වෙනුවෙන් සැහෙන දතක් කාපු පොරක් මොක උනත්.. :D

මම සහ මගේ හීන...

මම.... 

හැමවෙලේම හීන දකින....

විටෙක තනිවම හඩන..

තනිවම සිනාසෙන...

නිහඬ බවට ආදරය කරන...

තනිකම මිතුරු කරගත්...

මම.....

අරුම පුදුම ලෝකයක ජීවත් වන...

සිතුම් පැතුම් ඉටුවන සමාජයක ජීවත් වන....

අරුම පුදුම මිනිසෙක්....